Zauvek će biti Svetsko čudo i fenomen gradnje star hiljadama godina. Impresionionirani megalomanijom u građevinarstvu, grade ga baš Kinezi, megalomanska nacija. Zvanično postaje Novo svetsko čudo 2007. godine.
Takođe su i jedna od najstarijih svetskih civilizacija. Evropi i Zapadu su dali jednu novu dimenziju gladanja na filozofiju života, i ovi narodi su tokom vekova dozirano prihvatali njihove običaje i deo iz kulture. Ono što nikada nisu mogli je sklonost ka nečemu što traje hiljadama godina. Ovom prostranom građevinom, ostavljaju traga ne samo svojim generacijama, već i u celokupnoj svetskoj baštini.
U čemu je tajna Kineskog zida?
Kao najveća i jedna od najstarijih svetskih građevina, Kinezima je predstavljala ne samo odbrambeni mehanizam od susednog, moćnog Mongolskog carstva i drugih napadačkih plemena, već i najveću prepoznatljivost kada su u pitanju kulturno – istorijske zaostavštine.
U početku ima isključivo vojnu funkciju koja služi kao sredstvo odbrane, a smatra se najvećim i najstarijim graditeljskim poduhvatom na svetu. Zvanična savremena merenja donose podatke da je zid dugačak 8,851 metar, širok u proseku 7 metara, dok je prosečna visina zida oko 15 metara. Imajući u vidu prostranstvo zida, ove jedinice variraju.
Prostire se dužinom severne istorijske granice prema Mongoliji u smeru Istok – Zapad. Obuhvata kontrast geografskih razlika od srednjeazijskih stepa na zapadnom obodu pa sve do kranjeg istoka, do obala Žutog mora. Prolazi kroz ukupno 9 kineskih provincija. Visina i dužina zida su tokom vekova bile znatno relativne vrednosti, obzirom da je zid vrlo često prepravljan i dograđivan.
Skoro sve veće kineske dinastije su uvek uzimale u obzir višestruke značaje ove građevine, pa su njegove originalne dimenzije često menjane.
Tako je, po opet arheološkim podacima i nalazištima, površina Kineskog zida bila čak duplo duža od današnje, a visina je varirala od 16 – 18 metara. Čitava konstrukcija se vekovima menjala i nije uključivala tu ogromnu kamenu površinu, već i rovove duž linije zida i osmatračnice na preseku njegovih dužina. Sa osmatračnica se davao dimni znak u slučaju opasnosti i delimično konstrolisalo kretanje neprijatelja.
Legende o Kineskom zidu
Za gradnju zida se vezuju mnoge drevne legende sa tragičnim sudbinama glavnih junaka ovih priča.
Kao i sve velike svetske građevine, poput piramida, koje su iziskivale čak i ljudske žrtve za potrebe gradnje, tako i ova priča počinje. Gotovo svi radno sposobni muškarci u Carstvu su morali da daju svoj veliki doprinos gradnji Zida, što je nekada prevazilazilo granice ljudske snage i dovodilo do iscrpljenosti.
Takva je sudbina zadesila voljenog supruga mlade Meng. Kada je nije uspela da sačuva supruga koga su ipak odvele vlasti kako bi učestvovao u gradnji zida, Meng je mnogo tugovala. Prošlo je mnogo vremena kako nije čula vesti o suprugu, te se sama zaputila u nepoznato ne bi li ga našla.
Putovala je više od 2 godine, ali nije posustajala čak i po lošim prirodnim ograničenjima i vremenskim uslovima. Na kraju je i našla deo zida na kom je radio suprug Fan, i tu saznala da je preminuo od iscrpljenosti. Saznavši tužnu vest, Meng je plakala 3 dana i isplakala toliko suza da je uspela da uništi deo zida.
Ova priča pokazuje kolika je bila ljudska žrtva tokom izgradnje zida koja je trajala mnogo vekova i u kojoj je učestvovalo preko 2 miliona ljudi. Podgvrnuti teškim okolnostima za rad po nepovoljnim vremenskim uslovima, ovi ljudi su često završavali tragično. Takođe su bile česte smrti nesrećnim slučajem ili zbog premorenosti.
Postoje legende koje su prenošene ”s kolena na koleno” da su tela ovih žrtava čak uzidana u Kineski Zid.
Kako bi u sam Kineski Zid ubacili simbolike kineske kulture, kranji istočni krak Kineskog zida ima oblik zmajeve glave koja ulazi u more i pije vodu. Kako navodi Institut ”Konfučije”, nazivu ovog kraka leži izraz ”Glava starog zmaja”, a geografski naziv je Šanhaijski prolaz.
Kineski zid je sačuvao Kineze na jednoj teritoriji hiljadama godina, pa postoje legende da je to bedem kineskog krvnog srodstva. Legende kažu da je danas većina Kineza u srodstvu i da se tako očuvalo njihovo originalno krvno poreklo.
Znamo već da je reč o najvećoj svetskoj građevini koja se kaskadno naizmenično spušta i penje zajedno sa planinama uzduž kineskih provincija prkoseći prirodnim lepotama. Zapravo je ponos Kineza i najlepše čudo koje je pravljeno ljudskom rukom. Međutim, tvrdnje da se Kineski zid vidi iz Svemira ili sa Meseca mogu se svrstati u red ”urbanih legendi”.
Da li se zaista vidi sa Meseca?
Da li je priča nastala da se još više doprinese značaju i veličini ove građevine ili da bi se privukle još veće mase turista, sigurno ne bismo znali. Ono što je činjenica nastala na iskustvima mnogih astonauta je da se on ne vidi iz svemirkih stanica.
Dok se udaljavaju od Zemlje jasno se vide mnoge svetske građevine, ali na već pređenih nekoliko hiljada kilometara sve se one gube iz vida. Te tako možemo reći da se ne vidi. Zapravo, ne postoji udaljenost sa visine sa koje se može videti samo Kineski zid.
A kako je sve počelo i kada?
Postoje arheološki nalazi da se sa izgradnjom počelo još u 5. veku p.n.e. Ozbiljniji poduhvat počinje još 221. godine p.n.e., tokom vlasti moćnog cara Ćin Ši Huanga koji je, nakon što je ujedinio kineske oblasti, počeo gradnju zida kako bi zaštitio svoju zemlju od naleta nomadskih plemena sa severa.
Zanimljivo što je i svrha ovog zida bila i kulturološka zaštita od nomadskog načina života koja su ta plemena nosila sa sobom. Već u to vreme Kinezi imaju razvijenu kulturu poljoprivrede koja ima udela u razvitku nihove države, pa je car hteo da zaštiti tu tradiciju.
Prvobitna konstrukcija zida izgrađena je za oko 15 godina. Materijal koji se koristio u to vreme bio je izuzetno trajan – zemlja, kamen, kasnije i cigla i uglavnom je korišćen sličan materijal tokom svih peroda gradnje od preko 1,500 godina sa manjim ili većim razlikama u stilu ili u tehnici izgradnje.
Ovakvu formu kakvu danas znamo obnovili su vladari dinastije Ming u periodu od 14 – 17. veka. Period 17. Veka se uzima kao zvaničan kraj gradnje zida. Minimalne restauracije i mere čuvanja od propadanja preduzeli su nakon stvaranja NR Kine, tek u 20. veku. Od 1987. Kineski zid se upisuje u listu svetske baštine pod direktnom zašitom UNESKO-a.
Danas, Kineski zid donosi ogromne prihode turizmu Kine. Jedna je od nezaobilaznih tačaka i pravi turistički dragulj svim turistima željnih da osete duh drevne Kine.
Autor teksta: Jelena Ranković
